سخنی از جنس عارفانه ها

صفـــای خاطر پروانه ها کو؟           صدای گردش پیمانه ها کو؟

میان جمع انسان های غافل          هیاهوی صف دیوانه ها کو؟

من عاشق شیدای توأم، می دانی        در فکر  و تمنّــای  توأم، می دانی

راهم بنما به کوی خود، دستــم گیر          گم گشته و دروای توأم می دانی

جز یاد تو همــدمی نباشد ما را          با خواستنی، کسی نخواهد ما را

آن دوست اگر براند از درگهِ خود          بر کوی و درِ که می سپارد ما را؟

چشمم بنگر! کاو ز تو در فکر و خیال         دل را بنگر! به دل تمنّــای وصـــال

در عشق فقیری، تو مکن دعویِ عشق     اینها همه پندار و بسی فکر محال

نکته: «دروا» به معنی: سرگشته و حیران