دل نوشت...

انتظار...

شب های تیره و تارِ خود را

به آن امید به صبح می رسانم که شاید

فردا

خورشید از افق لحظه هایم طلوع کند!

و با پنجه های نوازشگر خود روحم را التیام بخشد

و با نور و امید شکوفه بارانم کند و

مطربانه

نغمه های روح پرورِ شادی را به ارمغان آورد

شاید بیاید و

پیکر یخ بسته ام را گرمی بخشد و

از این وادی خاموش

به دنیای سراسر شور و روشنایی رهنمونم گرداند

چه شبی است امشب!

شاید از سوز آهِ اهالی این دیار است که

چراغ های آسمان افول کرده اند

خدای را رخ از من برمتابید!

بر من بتابید و

روان خسته ام را میهمان نور و روشنایی کنید!

ای ستاره ی من!

بسیار به انتظار نشستم

مپسند نغمه های شوق بر لبانم بیفسٌرَد

نظاره کن!

ببین چگونه به تو چشم دوخته ام!

مپسند که

از آتش درونم روشنی گیرم

                              ای همه نور!

                                   ای مایه ی سرور!

مهدیا...

مهدیا! یاندی فراقونده کونول، داده یئتیش 

ناله چکدی دل بیچاره، گه فریاده یئتیش

نه قده ر عمر اؤلا سن سیز اگر، یؤخ ثمری      

گلمه سون سن، صنما هر نه گئده ر باده،  یئتیش

هامی دنیاده گرفتار غرور و هوسی       

ای خدا درگهینه خاضع و افتاده،  یئتیش

باور قلبی وئریب رنگین الیندن افسوس!     

گل کی تا سن ائده سن بیزلری آزاده، یئتیش

سویله «مسرور» گؤزی یولدا قالان تک ینه سن     

آرزو ایله که ای ماه و قمر داده یئتیش

غم دمساز

کاش  دستان  مرا    طاقت     پرواز   دهی!

 کاش این تنگ دلم را،  دم و    آواز    دهی!

نه چنانم صنما  صبر  بر این  هجر کنم

 مگرم از سر لطفت ،  به من آن  باز  دهی

با دلی خسته فتادیم به محراب نماز

 تا  مگر بهر دلم،  دلبر طنّاز  دهی

خسته جانیم و  به  دنبال  نیاز  آمده ایم

 نه که با غمزه  نقابی  به رخ  ناز   دهی

ما که مسرور نگشتیم در  این   وادی عشق

 مگر از   دولت  هجرش  غم دمساز  دهی