دلبرا امداده گل، عشقینده سوزانم هنوز
بو بلالی بحرده من غرق طوفانم هنوز
غم اُلوب جاری بوتون رگ لرده بو هجرانیدن
چاره قیل بو کونلومه گؤر زار و گریانم هنوز
ساق می وئرمور بو عاشقلر یانیر میخانه ده
وئر می عشقوندن ای دلبر که عطشانم هنوز
شمع جانیم گه گولور، گه گؤزلرین یاشین توکور
آغلاماقنان گولمگین ده مات و حیرانم هنوز
تشنه جانیم هی قاچیر مجنون کیمین صحرالره
داد ائدیر لیلاسینه، گل گؤر پشیمانم هنوز
گر خلیل ابراهیمین تک یاندیریرسان عاشقین
من منای عشقده مشتاق قربانم هنوز
عشقه اولما مدعی مسرور، یوخدور طاقتین
من فقیرم عشقده موناندی نالانم هنوز
«مسرور»
انتظار...
شب های تیره و تارِ خود را
به آن امید به صبح می رسانم که شاید
فردا
خورشید از افق لحظه هایم طلوع کند!
و با پنجه های نوازشگر خود روحم را التیام بخشد
و با نور و امید شکوفه بارانم کند و
مطربانه
نغمه های روح پرورِ شادی را به ارمغان آورد
شاید بیاید و
پیکر یخ بسته ام را گرمی بخشد و
از این وادی خاموش
به دنیای سراسر شور و روشنایی رهنمونم گرداند
چه شبی است امشب!
شاید از سوز آهِ اهالی این دیار است که
چراغ های آسمان افول کرده اند
خدای را رخ از من برمتابید!
بر من بتابید و
روان خسته ام را میهمان نور و روشنایی کنید!
ای ستاره ی من!
بسیار به انتظار نشستم
مپسند نغمه های شوق بر لبانم بیفسٌرَد
نظاره کن!
ببین چگونه به تو چشم دوخته ام!
مپسند که
از آتش درونم روشنی گیرم
ای همه نور!
ای مایه ی سرور!
مهدیا! یاندی فراقونده کونول، داده یئتیش
ناله چکدی دل بیچاره، گه فریاده یئتیش
نه قده ر عمر اؤلا سن سیز اگر، یؤخ ثمری
گلمه سون سن، صنما هر نه گئده ر باده، یئتیش
هامی دنیاده گرفتار غرور و هوسی
ای خدا درگهینه خاضع و افتاده، یئتیش
باور قلبی وئریب رنگین الیندن افسوس!
گل کی تا سن ائده سن بیزلری آزاده، یئتیش
سویله «مسرور» گؤزی یولدا قالان تک ینه سن
آرزو ایله که ای ماه و قمر داده یئتیش
کاش دستان مرا طاقت پرواز دهی!
کاش این تنگ دلم را، دم و آواز دهی!
نه چنانم صنما صبر بر این هجر کنم
مگرم از سر لطفت ، به من آن باز دهی
با دلی خسته فتادیم به محراب نماز
تا مگر بهر دلم، دلبر طنّاز دهی
خسته جانیم و به دنبال نیاز آمده ایم
نه که با غمزه نقابی به رخ ناز دهی
ما که مسرور نگشتیم در این وادی عشق
مگر از دولت هجرش غم دمساز دهی
در جان خود، حدیث محبّت نگاشتیم در دل بجز ولای علی را نکاشتیم
از نیک و بد هرآنچه که داریم و داشتیم بر حفظ دینِ پاکِ محمّد گماشتیم
تا شد همیشه بیرقِ دین خدا بلند
آن سان که کرد، دستِ علی مصطفی بلند
عید غدیر و جشن ولایت بپا شده ست شأن علی و شیر خدا برملا شده ست
ورد زبانِ عرش و مَلَک، لافتی شده ست زیرا اساس پاک امامت بنا شده ست
با مظهر صفات خدا، مرتضی علی
آیینه ی تجلّیِ رویِ خدا، علی
چون زائرانِ کویِ تولّای او شدیم با عاشقان روی تو در گفت و گو شدیم
با همرهان خمّ غدیر، هم سبو شدیم در خمسرای باغِ ولا، مستِ هو شدیم
زیرا گشود، ختمِ رُسُل پرده از نقاب
خورشید رخ نمود، دلیلی بر آفتاب
خورشید تابناکِ ولا، داد و الغیاث! خیبرگشای جنگ و وغا، داد و الغیاث!
باب المرادِ روز جزا، داد و الغیاث! شمس ضحا و نور خدا، داد و الغیاث!
از غصّه ها که بر دل پروانه ها نشست
از آتشی که قامت آیینه ها شکست
آن سوی باغ، دشت پُر از خون و نینواست جای به خون تپیدنِ گل های بینواست
سرهای عاشقان علی، باز برجِداست سوگ حسین و آل علی، باز هم بپاست
گل ها ز جور باد خزان، مویه می کنند
یادی از آن سرِ بریده یِ در کوفه می کنند
بار دگر مصائب زینب کثیر شد سقّای عصر رفت و نیامد چو دیر شد
آتش گرفت خیمه، رقیّه اسیر شد شمر و یزیدهای زمان، بس دلیر شد
رخ برگشای، قدرت خود ساز، مُنجلی
با ذوالفقارِ بر کفت، ای نایب علی!
«مسرور» روز آمدنش زود می رسد روزِ غدیرِ دیگرِ مسعود، می رسد
فرزندِ احمد و گلِ محمود، می رسد ابن علی و مهدی موعود، می رسد
آن روز، باز جشن ولایت بپا کنیم
باهم برای آمدنش، ما دعا کنیم
اللهمَّ عجِّل لولیّک الفرج