روزنوشت....

در سال 1331 چندین مجموعه شعر نو منتشر شد، که دو مجموعه از این میان به لحاظ نوآوری در شکل و محتوا، و عمق و پختگی و شور و حال، برتری چشمگیری نسبت به دیگر مجموعه ها داشت. این دو مجموعه، «خاکستری» و «شعله ای پرده را برگرفت و ابلیس به درون آمد»، از آثار هوشنگ ایرانی است. مزیت این دو مجموعه؛ تحول زبانی است.

   قابل توجه ترین اتفاق در عرصه ی شعر نو، در سال 1332، چرخش سهراب سپهری از زبان نیمایی به زبان هوشنگ ایرانی است. اهمیت این اتفاق در این بود که در آن سال ها، متأثرین از نیما فراوان بودند، ولی کسی که به زبان شعر هوشنگ ایرانی و زیبایی شناسی او وقوف یابد چندان نبود. سپهری تنها شاعر متأثر از درک ایرانی بود که زبان او را تا حد چشمگیری تکامل بخشید و این سخن بدین معنی است که اگر استعداد درخشان و پشتکار سنجیده ی سپهری نبود، با وضع آشفته و و زندگی رقت انگیزی که ایرانی پیدا کرده و شعر را رها کرده بود، یکی از ظریف ترین و پر ظرفیت ترین دست آوردهای شعر نو، نیمه کاره و ناقص رها می ماند. (نقل از کتاب تاریخ تحلیلی شعر نو، شمس لنگرودی ج1) 

 نمونه ای از شعر هوشنگ ایرانی

 عصیان خاموش

حیات مرا مرداب های بی پایان فراگرفته است

و شکنجه ی ریاها و پستی ها از هیچ سو مرا آرام نمی گذارد

صحرای جستجو را اقیانوس های سراب فرو برده است

و اشک های تمساح تهی ها پل ها را یک به یک سرنگون می سازد

اما، با اینهمه ایستادگی خواهم کرد

و آن هنگام عظیم را انتظار خواهم کشید

ای سرود تنهایان!

ای رنج رهاننده!

با تو ایستاده ام  و باتو فرو خواهم افتاد

بگذار سنگینی کوه ها هرگز مرا رها نکند

و نفس سپید مردگان طوفان ها را خاموش سازد

بگذار جادوی ابوالهول همچنان ناگشوده ماند

و عصیان آنتیگون در دخمه ها نابودی پذیرد

من از پای نخواهم نشست

 و هنگام آخرین را انتظار خواهم کشید

ای سرود تنهایان!

ای رنج رهاننده!

با تو ایستاده ام و با تو فروخواهم افتاد.