جز یاد تو در دل نیست ای ظاهر و پنهانم
از هجر تو گر سوزم ناید ز دل افغانم
گر صبر به دل دارم یا چون نی نالانم
بر گوشه ای از مهرت آگاهم و حیرانم
هر سو نظری کردم جز ذکر تو نتوانم
فارغ ز غم عشق و آسوده ز ساحل ها
هر کاو که می ای نوشد در عشق و هوای تو
جامی پس از آن خواهد مانند گدای تو
بیند به جمن بلبل در ساز و نوای تو
مشغول ترنّم شد در ذکر و دعای تو
سیراب نمی گردد از مهر و صفای تو
هر کاو خبری دارد از مقصد و منزل ها
شب های سیاهم را با یاد تو سر کردم
تکلیف وفایت را، هر روز ز بر کردم
باور چه کنی جز تو من یار دگر کردم؟
تا روی تو را بینم از جسم سفر کردم
هر شب به خیال تو در ماه نظر کردم
از عشق تو افتادم در صد غم و مشکل ها
غمناک و پریشانم کو دلبر و دلداری؟
بر این دل مسکینم کو همدم و غمخواری؟
این جان گنه پیشه، آرم به چه بازاری؟
دانم به من مسکین تنها تو خریدار ی
تو مونس جانها و دلهای گرفتاری
ای عالم اسرار و ای باخبر از دلها «مسرور»
مانده ام در پسِ هیچ
با سکوت لحظات
در پسِ مرگ و ممات
پشت ابرِ غم و آه
یک صدا می شنوم:
ای اسیر!
ای نگران!
خوب بنگر به جهان
تو مکن آه و فغان
زندگی همچو نگاه
زندگی صبح و پگاه
زندگی ذرّه ی راه
بگذر از قید جهان
لیک می گویَدَم او:
نیست دنیا همه هیچ
لیک در هیچ مپیچ
دلم آبستنِ غم
چشم دریای پُرآب
سینه از آه کباب
گفت:
دانم همه را
ولی افسوس که پایم بند است
چشمم آواره پیِ لبخند است
شادمانی شده چون خواب و سراب
نیست یک کس، تو به من گوی جواب:
چیست علّت که گُلِ عاطفه نیست؟
در دلِ هیچ کس از شادی و بزم سحری خاطره نیست
چیست علّت که ز هر کار و ز هر فکر و عمل
در دلِ هیچ کسی واهمه نیست؟
چیست علّت که شب و روز یکی است؟
چیست علّت که به سختی شده زیست؟
گو جوابم:
که چرا رنگ جهان تیره شده است؟
چشم هر عاقلی از وضع چنین خیره شده است
یا بگویم که چرا رنگ صفا نیست به دهر؟
یا که یکرنگی و صدق است شده بی بر و بهر
گر بخواهی که کنی راحت و آسوده معاش
یا به هر کار کنی بی غم و آسوده تلاش
همه گویند تو را:
بگذر از این حرف داداش!
شدم از فکرت این مسأله گیج
که برادر! برو در هیچ مپیچ!
صفـــای خاطر پروانه ها کو؟ صدای گردش پیمانه ها کو؟
میان جمع انسان های غافل هیاهوی صف دیوانه ها کو؟
من عاشق شیدای توأم، می دانی در فکر و تمنّــای توأم، می دانی
راهم بنما به کوی خود، دستــم گیر گم گشته و دروای توأم می دانی
جز یاد تو همــدمی نباشد ما را با خواستنی، کسی نخواهد ما را
آن دوست اگر براند از درگهِ خود بر کوی و درِ که می سپارد ما را؟
چشمم بنگر! کاو ز تو در فکر و خیال دل را بنگر! به دل تمنّــای وصـــال
در عشق فقیری، تو مکن دعویِ عشق اینها همه پندار و بسی فکر محال
نکته: «دروا» به معنی: سرگشته و حیران
تو گلِ بهارِ مایی، به چمن بیا نگارا!
که بهار مست گردد چو ببیند آن صفا را
تویی آفتاب حُسن و منم آن سیاهِ مطلق
نظری ز روشنی کن، که بیابم آن ضیا را
همه دردمند و رنجور، ز شبِ سیاه دیجور
تویی از شعاعِ آن نور، بپذیر این نوا را
گلِ نوبهار طه، پسرِ عزیزِ زهرا
برس از دیارِ غربت، کرمی نما خدا را!
ای اورک لر آشناسی، یا علی امداده گل روحیمین سوز و نواسی، یا علی امداده گل
ای حقیقت مظهری، آیینه ی روی خدا دین و ایمانین صفاسی، یا علی امداده گل
هجـــر دردی چـــؤخ یاماندی یا علـی!
شیعــــه قلبی باغـــری قاندی یا علـی!
ایستیروک مهــــدیِ زهــــرا تئز گَلَه
گؤزلیروک بیر چؤخ زمان دی یاعلی!